365 güne 365 zamazingo

bu şarkının nesi beni böyle sarıyor bilemiyorum da ilk dinlediğim andan beri bağımlılık yaptı. ilk dinlediğim anı da hatırlıyorum. sene 93, okulun bahçesindeyim. boş ders mi ders mi kırdım orası mualla. arkadaşımın biri kendi dersine giderken bana walkman'ini vermişti. içinde de physical graffiti albümü. allam nasıl ya diye diye dinlemiştim şarkıyı. sonra bi daha başa, sonra bir daha başa alıp tekrar tekrar dinlemiştim. sonra 94'te unledded albümünde bir daha heyecan fırtınası olmuştu. hatta galiba yine 93'te annemlerle kışın erciyes'e giderken otobüste dinlemek için bi tane 90 dakikalık kashmir kaseti yapmıştım kendime başa alma derdi olmasın diye. pil bitmesin diye kalemle kaset sarma filan. haha ne komikti o be. neyse bu şarkıyla saplantılı ilişkim hala sürüyor. üniversite 2. sınıfta da birlikte şarkı söylediğim, gitarlarını da burçinin çaldığı grupla da ısrarlarım üzerine (çok da ısrar etmeme gerek kalmamıştı gerçi) 97 taşkışla bahar festivalinde çıktığımızda kash

erskine hawkins, bill johnson ve julian dash imzalı bir parça " tuxedo junction " oriijinal tarihini bulamadım ama linkteki glenn miller orkestrası yorumu 1939'dan. şarkı alabama birmigham'de bir jazz-blues klübünden alıyor ismini, tuxedo park'ın karşısındaki kavşağa tuxedo junction deniyor imiş. ben ilk manhattan transfer 'den dinlemiştim. daha doğrusu 93-94 gibi lisede müzik grubuyla biraz caz denememiz olmuştu. orda söylemiştim. söylemeye çalışmıştım. söylemesi de çok eğlenceli bir şarkı bup bap bup bap.

bu tarifi de bana çiğdem hoca anlatmış idi. şöyle gelişiyor. bir kaşık terayğında çevirdiğimiz bir kaşık unun akabinde marketten aldığımız bir şişe domates suyunu tencüreye döküyoruz. içine de bir paket kremayı boca ediyoruz. bunu biraz sulandırıp karıştıraaa karıştıra pişiriyoruz. tuz karabiber elbette. bir de sulandırırken kullandığımız su tavuk veya et suyu olursa tabi dadından yinmiyor. nedense kaşar peynirini sadece bu çorbayla eşleştiriyoruz ama bence tarhana çorbasına filan da güzel oluyor. tabi ben bunları dukan diyetim yüzünden yiyemiyorum. yani krema yerine yağsız süt filan kullanmam gerekir herhalde. o da yani nasıl olur bilmiyorum ki. tarhana zaten yassah. allam çok açım.

hala bile seyredip de keyif alabildiğim bir film bu. hiç bişi yok genel toplamda. ama sevimli işte. her genç erkeğin rüyası, film artizi kadın filan. zarif bi film galiba ondan. dört nikah bir cenaze'nin tadı var. netekim senaristleri aynı kişiymiş. filmle ilgili ilginç bilgiler var imdb'de mesela, william'ın doğumgününde anna film başına kaç para kazanıyorsun sorusuna 15 milyon dolar diyor. bu misal julia roberts'ın notting hill filmi için aldığı paraymış. o mevsimlerin geçtiği aint no sunshine when she's gone şarkısının çaldığı hugh grantin de yürüdüğü sahne tek çekim. onu film vizyondayken duymuştuk zaten. bir de en son sahnede hugh grant'in elinde okumakta olduğu kitap kaptan corelli'nin mandolini imiş. filmin yönetmeninin bundan sonra yapmayı planladığı film yani. ama sonradan roger mitchell öyle hastalanmış öyle hastalanmış ki filmi başka biri yönetmiş. filmin beni en çok etkileyen ve eğlendiren karakteri spike tabii ki. iğrençliği ve salaklığı a

israilli iki ürün tasarımcısının tasarımı bu manifold clock. eğlenceli bir saat. linki de şu:  http://www.kickstarter.com/projects/manifoldclock/manifold-clock-telling-time-in-3d abilerin paraya ihtiyacı varmış üretim, paketleme süreçlerini geliştirebilmek için. onu da burdan topluyorlar. iyi valla.

heee bu filmi, ya da tom cruise'un bu halini her gördüğümde yüzüme kocaman bir gülümseme yayılıyor ne yalan söyleyeyim. ben 10 yaşında bi velet iken, anadolu liseleri sınavı için kursa gider iken şişli'deki kent sinemalarında oynamıştı bu film. servisle her önünden geçişte bu abi nasıl bişi ya diye baktığımı hatırlıyorum. filmi çok sonraları seyrettim. ama bugüne kadar genel toplamda 20yi bulmuş olabilir seyredişim. tabii bir amerikan şapşallığı hakim tüm filmde. vefakar ve cefakar amerikan askerleri filan. o öldü ama kalbimizde yaşıyor klişeleri bilmemne. peeh. ama yine de nedir işte barda tom'un ablaya yazış sahnesi ve "you've lost that loving feeling"i söyleyişi, efendim sevgili arkadaşların sahilde voleybol oynama sahneleri filan ergen bir kız için görsel şölen elbette. bu arada filmin ortalarına doğru şey olan - ha neyse spoiler yapmayayım tabi - bu maverick'in arkadaşı goose mu nedir onu uzunca bir süre e.r. dizisinde seyrettiğimizi de belirtmem g

oogmerk bir gözlük markası ve gözlüğe dair şahane bir reklam tasarımı yapmışlar. hem bakarken eğlendim hem de gözlüğümle gurur duydum yeminlen.

çok français bir duvar kağıdı markası bu. ama duvar kağıdı duvar kağıtlığından çıkmış basbaya bir tasarım elemanı olarak karşımızda. eskiden duvar kağıdı deyince ya korkunç 70'ler desenli duvar kağıtları gelirdi aklıma bizim evde de şunun gibi bişi vardı: ya da bazı evlerde görürdüm, annemin teyzesinin evinde vardı. salonun bi duvarı orman manzaralıydı. bi de karanlık bi salondu böyle kasvet kasvet. dana gibi de bi geyik vardı resimde korkardım. mesela aşağıdaki gibi, gerçi bu günümüz örneği ama yeterince kötü bence ama yani gene en başa dönecek olursak. elitis'inki dokusuyla rengiyle hoş bir kıvam yakalayabildiğini söyleyebilirim. aferin elitis. ilgililer içün link:  http://www.elitis.fr/en/collection_mural_alliances_367.htm

Prematüre doğmuş bu abi new mexico'da. ikiz kardeşiyle birlikte kuvözde göz koruması olmadan yattıkları için ikisi de kör olmuşlar. ama körler okulu ve santa fe akademisinden sonra miami üniversitesine gitmiş. ara ara yine mezzo'da konserlerini görüyorum. ama başarılı bi abi. ilk dinlediğimde hali tavırları bana stevie wonder'ı hatırlatmıştı zaten. demek ki körlük beraberinde belli mimikleri de getiriyor şarkı söylerken. gitarı telli çalgı mı yoksa perküsyon olarak mı kullanıyor tam ayırdedemedim. ama her naapıyorsa çok iyi yapıyor. bi dönem shakira, julio iglesias ve jose feliciano ile de çalışmış. sonra solo kariyeri için new york'lu olmuş. raul midon-state of mind albümleri de şu şekil gracias a la vida 1999 blind to reality 2001 raul midon live ep 2003 state of mind 2005 a world within a world 2007 synthesis 2009

grupo de percussão corporal brasileiro bunlar da yine mezzo'dan festival jazz sous les pommiers festivalinden keşfettiğim bir grup. brezilyalılar. grubun her üyesi aynı zamanda workshoplarda filan öğretmenlik de yapıyormuş. vücut perküsyonistleri. nedir yani, vücudu bir müzik enstümanı gibi kullanıp pata küte bir müzik yapıyorlar. konserde hep birlikte olduğu gibi solo parçalar da yaptılar. bir yerde de seyirciyi alkışlatıp ritm tutturdular. bir vücut orkestrası asılnda. bunun enn baba adamı bobby mcferrin elbette. ama bunların bir araya gelip tam bir orkestra gibi "çalmaları" görülmeye değer. Barbatuques-Baiana

ahanda yeni kategori açtım :) emin değildim açıp açmamakta ama bence filmler de benim çok vaktimi alan bi zamazingo olmasından mütevellit haşırt diye bir başlık edinebilir kendine kanaatindeyim. ilk film geçenlerdeki uykusuz bir gecemin renklenmesine sebep olan guess who's coming to dinner. film 67 tarihli. döneminde çokça konuşulmuş ve de zenci-beyaz ilişkilerine filan barnah basan bir eser. başrollerinde spencer tracy, katharine hepburn, sidney poitier ve de hepburn'un yeğeni katharine houghton var. film, bi akşam evine "ben evleniyorum, ahanda bu adamla" diye bir zenci kişisi getiren kız, kızın ailesi, çocuk, çocuğun ailesi ve garuşuk duyguları konu alıyor. o yıllar bu cilt rengi mevzusunun özellikle amerikada problematiklik hususunda tavan yaptığı dönem, hatta 68'de de meksikadaki olimpiyatlarda şu olaypatlak veriyor blackpower neyse filme dönelim. genel olarak günümüz şartlarına göre durgun bi film elbette, odadan odaya geçiliyo, konuş allah konuş am

david krakauer amerikalı bir klarnet sanatçısı. özellikle klezmer müziği ve funk çalışmalarıyla tanınıyor. ben ilk mezzo tv'de dinledim. çok eğlendim. eğlenenleri de gördüm daha da eğlendim. bana gaaayet balkan müziği tadı bıraktı. klarnet de çok etkili tabi bıraktığı tadda. neyse sonra irdeledim araştırdım - araştırma görevlisiyim ya - netekim yapmakta olduğu klezmer isimli müzik türü de ibraniceden gelmekte imiş. doğu avrupalı aşkenazi musevilerinin müziği imiş. bu kadar tanıdık gelmesi çok doğal elbette. kendisiyle ilgili araştırmalarım sürmekle birlikte o akşam izlediğim konserde herkesi coşturan müzik için link işte burada david krakauer-sirba bir diğeri içinse david krakauer-b-flat yalnız benim bu mezzoyu dinleye dinleye canım çok fena festivallere neyin gitmeyi çekiyor ha. burçin duydun mu...

bu tontini ablanın çok güçlü bir sesi var. bir kaç kere dinlemişliğim vardı tv'de filan ama asıl bu yaz müjdem doladı dilime. iki albümü varmış birinin adı 19 diğerinin 21. albümleri çıkardığı yaşını temsilen. bu küçük yaşta çok işler başaran hıyarlara kıl oluyorum ha. hep yapmayı hayal edip bi türlü yapamadığım işler listem gözümün önüne geliyor. bir de eşşek yaşım. neyse, tontini ablanın 21 albümünde yalnız yine de öyle fazla dinleyecek bi şarkı bulamadığımı da belirtmek isterim. bi rolling in the deep bi de rumor has it dikkate değer. burçinin teorisine göre rolling in the deep'i bu kadar başarılı yapan şey arkada vokallerin adele'e 3lü veya 5li gibi eşlik etmeyip başka bi melodi söylemeleri imiş. alttaki melodiyi çıkarınca parça cücük gibi kalıyor gerçekten de. sonradan mizikle ilgili bir kitapta da bulduk bu teoriyi, orada da örnek olarak beatles'ın help'ini vermiş. gerçekten arkadan paul'ün sesini çıkarıp john'u tek başına bırakınca help de başyapıt

çok kolay bu. köfteyi yapıyoruz normal normal. bi kilo kıymadan. noormal köfte şöyle bişi; bi kilo kıymaya bi yumurta kırıyoruz içinse iki büyük soğan 5-6 diş sarımsak rendeliyoruz. yarım demet soğan doğruyoruz ince cinsinden. biraz su koyuyoruz. bi de yarım bayat ekmek içi ufalıyoruz. ben üşengeç bi kişi olduğum için yarım paket galeta unu gazlıyorum. tuz karabiber. yoğuruyoruz. bunun rulo köfte olabilmesi için de rulo yapıyoruz elbette hahhahaa. bir parmak kalınlığında açıyoruz köfteyi hamur gibin. içine garnitür koyuyoruz., iri haşlanmış havuç parçaları da olabilir, bazı zevksizlik abideleri için haşlanmış yumurta da konabilir. haşlanmış ıspanak da olur. iç pilav bile olur. sonra bunu yuvarlıyoruz birleşme yerini altta bırakıcak şekilde fırın kabına koyuyoruz. biraz tereyağı bırakıyoruz üstüne. bi de yumurta beyazı sürün diyorlar heralde dağılmasın diye sıva niyetine. fırında 30-35 dakika pişiroyurz. kurumasın diye de arada açıp etrafa sızan sulardan üzerine döküyoruz. sonra da dili

ben bu şarkıyla ilk 91 senesinde tanıştım. 15 yaşında bir cüceyken cüce boyumdan beklenmeyecek sesimle okulun müzik grubuna katıldığımda önüme çıkardıkları ilk şarkılardan biri buydu. diğerini de bi ara yazayım. ay asıl öbürünü yazayım. dur neyse... şarkının sözleirni hiiiç anlamadım ne yalan söyliyim. bob dylan bu şarkıyı 66 senesinde geçirdiği motosiklet kazasının ardından evde geçirdiği dönemde yazmış. o dönemde bi de aile babası olduğu için bunalmış mı nedir aartık kendini incil okumaya vermiş. şarkıda bahsi geçen çeşitli imajlar da yine incilin içindenmiş ama incili de bilmediğim için şimdi zırvalamayayım. benim anladığım bi joker bi de thief var. joker bunalmış gidiyim lan ben diyo, içimi kemirdi bunlar diye birilerini sayıyo. şarkıyı bob dylan kaydettikten 6 ay sonra da jimi hendrix yorumlayıp bir numeroya çıkmış listelerde. hangi yorum daha iyi kararsızım. bob dylan'a karşı karışık hisler içindeyim zira. böyle bi mıv mıv diye şarkı söylemiyo mu tilt oluyorum bazen. a

çok başarılı bişi bu emzirme yastığı. otururken kucağında tutup emzirdiğin zaman beli kopuyo insanın. her zaman da yatarak emzirilemiyor eleman. o yüzden oturur pozisyonda en iyi desteği sağlıyor bu yastık. beline takıp üstüne de çocuğu yerleştiriyorsun. anında görüntü. özgürle bizim ilk 5-6 ayımız bu yastıkla bütünleşik geçti. bu yastık sayesinde emzirirken çocuğun üstünde yemek bile yiyebildim. veya kustuğunda bütün kusmuk yastığın üstünde kaldı. şahane yani. ilk kim bulmuş naapmış bilmiyorum ama gördüğüm en iyi emzirme yastığı viscomed'in viscobaby yastığı. o viskoelastik dolgu zamazingosu zaten çok güzel. bi de böyle bebeği kucağında emzirirken ya da yedirirkken, ya da bi yere bıraktığında destek için kullanabiliyorsun. kendine en uygun pozisyonu ayarlayabiliyorsun. bunu işbir satıyo. çok pahalı yalnız. o bi kere alıp nesilden nesile aktarmalı. misal bize begümle ferideden geldi. owww bu arada bu emzirme zamazingosunun öküzcan modeli de varmış.

Almanların klasik noel zamazingosu lebkuchen, yumuşak tarçınlı meyveli bir kurabiye aslında. internette türkçe tarifler de var ama ben klasik lebkuchen tarifi buldum onu anlatcam. ve de önümüdeki günlerde denemek niyetindeyim. tarifte der ki: dört yumurtayı bir bardak şeker ve bir paket şekeli vanilinle karıştırınız. bööle iyice köpük gibin olana kadar. öbür tarafta da 200 gr öğütülmüş badem, 50 gr portakal kabuğu şekerlemesi (ufaltılmış) ve 74 gr limon kabuğu şekerlemesi (ki bunları hacıbekirde bulabiliyoruz) soracığıma yarım limon kabuğu rendesi 250 gr un, bir çay kaşığı kabartma tozu, bir çay kaşşığı tarçın, bıçağın ucuyla karanfil yenibahar ve kakule yi iyice karıştırıyoruz. sonra köpük gibi olan yumurtaları da karıştırıyoruz veee bir fırın kağııdnın üzerine ufak ufak istediğimiz şekli vererek 175-200 derecelik fırında 15-20 dakika pişiriyoruz. hadi bakalım. bunu yapınca sonuçları da eklerim.

"platin saçlı karıların altında, grand cherokee..." üstelik de ne kadar çoklar. bazen o popolarından büyük arabayı kafalarına geçirmek istiyorum. yavuz çetin'i çok geç keşfettim ben. uzun süre yavuz kurt'la karıştırdım ve "ben sevmem berbat müzik" filan diye de atıp tuttum hakkında. oysaki abinin müziği şahaneymiş. yzaık olmuş psikolojik problemlerle yitip gitmiş. çok fazla albümü olmamakla birlikte olanlar öyyyle bir altyapının ürünü ki inanılır gibi değil. ilk bağlama çalmayı öğrenmiş, gitarı onun üstüne eklemiş. özellikle satılık albümü bence türkiyede eşi benzeri olmayan bir müzikaliteye* sahip. zamanında tanıyamayıp canlı dinleyemediğime çok üzülüyorum. o dönemde evimin dibindeki shaft'ta çıkıyormuş üstelik. bir küçücük ihtimal var, o da 94'de ankara manhattan'da dinleyip yıllarca dilimden düşüremediğim kerim çaplı performansı. belki o sırada yavuz çetin de onunla çıkıyordu bilemiyorum. ama yani batu mutlugil'in üst kat komşusu ve y

Ya bu dezeen watch store harika bi yer. yemin ediyorum gidip o saatlerin tamamını alasım var. yalan söyledim bazıları çok çirkin ama bu nedir yaa.... bu sade anlatımlara hastayım zaten. özellikle mesela reklam sektöründe o çağrışımlı panolar filan haaaah bi kayıt konusu daha buldum geliyor şimdi.... bu ora lattea samanyolu demekmiş, saatin akrep ve yelkovanını oluşturan noktalar--->gezegen sistemi---->gökyüzü zamazingoları çağrışımı ile oluşmuş herhal. genç italyan tasarımcı denis guidone imzalı...

sabah gözümü ilk açtığımda aklımdan ilk geçen cümle oldu bu " uyku kardeşim ver elini, usul usul, damla damla, beraber eriyelim ". ilk ahmet dayım dinletmişti bana bu şarkıyı, daha doğrusu yana yana albümünü... dayım yok oldu gitti hayatımdan, ama güzel çocukluk anılarım kaldı elimde... "marksistten daha öte komünist" fikret kızılok'un şarkısı bu uyku kardeşim. ses tonu ile beni hep etkilemiştir. şimdi okudukça bir sürü hissedip de bilmediğim şeyi anlama fırsatım oldu. mesela üzerindeki aşık veysel etkisi. 70lerde kendi kültürünü keşfeden müzisyenlerden biri fikret kızılok. öncesinde rock'n roll çalmış. hatta aralarında bizim harun batırbaygil hocanın da olduğu "fikret kızılok ve üç veliaht" diye bir grubu da varmış. sonra uzun yıllar aşık veysel'le birlikte çalışmış, daha doğrusu pişmiş diyeyim. zaman zaman albümü 80'lere gelindiğinde çıkmış. en popüler albümü de bu sanırım. bir de bu kalp seni unutur mu var tabi. orijinali sibel seza

bu çok komik bir şarkı. avusturyalı bir grubun şarkısı. senelerden 82. eurovision. ben de 6 yaşındayım. almanya'da büyük bir heyecanla eurovision'u seyrediyoruz. türkiyeyi neco temsil ediyor hani ile. eurovision'u da almanya kazanıyor. ein bisschen frieden ile. ben de o zaman videomuz yok, teybi dayıyıorum televizoyona ve bütün yarışmayı kaydediyorum sonradan dinlemek için. en çok da bu şarkıyı seviyorum niyeyse, hoplamalı zıplamalı lay lay loy loy diye. youtubeda gezinirken buldum geçenlerde. salak gibi bi sevindim bi sevindim. şarkıda bi halt yok ama gene de çocukluğum, almanya filan heralde çağrıştı. belki başka birilerine de bişiler çağrıştırır diyerek ahanda linki: mess-sonntag o sene almanyadaki evimizde acayip milli duygularla heyecanla beklediğimiz neco içinse: neco-hani

ziiro'nun bir modeli saat. iki transparan disk birbiri üstünde hareket edip saat ve dakikayı gösteriyor. fikir güzel saat de fena değil, ama bu fikirle ohooo daha ne saatler yapılır. şaşırmışlar. ziiro'nun bir de aurora diye bir modeli var. olmamış olamamış.

bu hani bi hafta önce filan bi yoğurt çorbası yapmıştık ya. işte o çorba için haşladığımız tavukları ve suyun birazını alıyoruz abiler. tavukları didikleyip içine dövülmüş sarımsak, bir ekmeğin içi ve dövülmüş cevizi karıştırıyoruz. şekildeki yumuş kıvamı alabilmesi için de tavuk suyundan katıyoruz. çerkez tavuğunun olayı da bu. aslında herşey birbirinin birşeyini karıştırarak yapılıyor.. mesela burçin'İn annesi de bol soğanlı bir tavuk yahni yaptığı zaman onun suyunu yoğurt çorbasına koyuyor. öylesi de çok güzel bence.

christ christ isminde bir mimar wiesbaden'de yapmış bu evi. biz bazen burçinle, özellikle filmlerde filan ulan bak şu ev yaşanası ev diye bazı evleri beğenirdik eskiden beri. bu da sanırım ortak noktada buluşacağımız evlerden biri. bunlar mesela what women want'da mel gibson'un evi, about a boy'da hugh grant'in evi, ghost'da hayaletli ciftin evi filan diye gidiyor. daha da var. neyse, bu wiesbaden'deki house s zemin katta çocuk odaları dana gibi bir salon ve mutfaktan, üst katta da kutu kutu odalardan oluşuyır. bahçedeki teras ve alan güzel olduğu kadar üst kat terası da şahane. üstelik abi bi de açık hava sineması yapmış, şöyle ki: yeme de yanıında yat.